Projekt Sympozjony Tadeusza Różewicza poświęcony jest badaniu współczesnych odniesień do topiki sympotycznej, w tym gier z konwencją sympozjonu literackiego w kulturze XX i XXI w. Przedmiotem szczególnego zainteresowania staje się w nim senilna twórczość autora Szarej strefy, który czyni niekiedy swoje wiersze – np. utwór tempus fugit (opowieść) – poetyckimi zapisami sympotycznych, biesiadnych rozmów z przyjaciółmi: naukowcami, literatami, malarzami, twórcami teatru. Prowadzone przez współczesnych sympozjastów dyskusje dotyczą literatury, sztuki, historii, filozofii, etyki oraz ponowoczesnej rzeczywistości. Toczone przy winie rozmowy starego poety z przyjaciółmi (podobnie jak antyczne sympozjony) mają nie tylko poważny, ale i ludyczny charakter, a ich funkcja kulturotwórcza nie ulega wątpliwości.
Różewiczowskie, poetyckie sympozjony nawiązują zarówno do Platońskiej Uczty, jak i do dzieł Atenajosa i Ksenofonta. Tym samym z późnych utworów „poety z Radomska” wyłania się paideutyczne przesłanie. Różewiczowska paideia sympotyczna ma cechy zarówno paidei filozoficznej (refleksyjnej i wręcz naukowej), jak i paidei sofistycznej, mającej luźniejszy, popisowy charakter.
Przede wszystkim jednak utrwalone przez współczesnego poetę w wierszach oraz opisywane przezeń w korespondencji z Ryszardem Przybylskim biesiady sympotyczne osadzone są we współczesnych realiach. Bywają one niekiedy sympozjonami à rebours, podejmującymi grę z literacką konwencją sympozjonu i wpisującymi ją w nowożytną narrację quasi-sympozjalną. Badania nad senilną twórczością Różewicza prowadzić mają do szerszej refleksji nad żywotnością tradycji sympotycznej we współczesnej kulturze.
