Zajęcia z Ponowoczesnych kategorii interpretacyjnych mają charakter fakultatywny i stanowią uzupełniającą propozycję skierowaną do studentów filologii polskiej, szczególnie specjalności nauczycielskiej. Wykładowy oraz konwersatoryjno-warsztatowy charakter zajęć umożliwia słuchaczom głębsze zrozumienie omawianych problemów i doskonalenia umiejętności praktycznych, a w konsekwencji przekładanie tych umiejętności na budowanie sytuacji dydaktycznych. Jednocześnie ten otwarty charakter pracy ze studentami daje bezpośrednią możliwość wglądu w proces ich samodoskonalenia.
Celem zajęć jest przede wszystkim wzmocnienie kompetencji studenta w zakresie refleksyjności w praktyce interpretacyjnej, jego erudycji oraz budowania profesjonalnego warsztatu pracy przyszłych nauczycieli. Zakres poruszanych zagadnień – związany z wieloletnim doświadczeniem prowadzących w zakresie budowania kompetencji interpretatorskich polonistów – został dodatkowo tak skonstruowany, aby otwierać się na potrzeby współczesnych użytkowników kultury, konieczność rozwijania ich umiejętności i wiedzy w zakresie interpretacji epoki intermedialnej.
Cele proponowanych zajęć sprowadzają się więc do: (a) kształcenia umiejętności analitycznych i interpretacyjnych przyszłego polonisty – refleksyjnego praktyka; (b) korelacji literatury z innymi dziedzinami sztuki – budowanie erudycji; (c) doskonalenia warsztatu nauczyciela polonisty w obliczu przemian kulturowych i edukacyjnych – budowania kompetencji społecznych.
Zajęcia wyposażają studentów w narzędzia i klucze do interdyscyplinarnie pojętej sztuki interpretacji. Te pomyślane jako dodatkowe, fakultatywne kompetencje, pomocne w pracy nauczycieli polonistów, stają się jednak w obliczu zachodzących we współczesnej humanistyce zmian niezbędne. Przygotowanie polonistów do odbioru rozmaitych tekstów kultury, tak dzieł malarskich, teatralnych, filmowych, fotograficznych jak i muzycznych w powiązaniu z literaturą, jest obecnie nie tylko potrzebne, ale nade wszystko konieczne w budowaniu samodzielnego warsztatu interpretatora.
Co więcej, niezwykle bogaty zasób metodologiczny kulturoznawstwa czy odmienna od literaturoznawczej perspektywa widzenia i analizy podstawowych źródeł kultury, stanowią tutaj podstawę do przekształcenia i uzupełnienia dotychczasowego programu nauczania. Wychodząc poza wąski obszar dydaktyki, teorii literatury i literaturoznawstwa, badania nad istotą relacji między tekstami a obrazami mogą przyczynić się do uwolnienie przyszłych polonistów od wizualnego schematu poznawczego i interpretacyjnego. Dlatego różnorodność perspektyw i narzędzi badawczych oferowanych przez współczesną humanistykę, ich różny stopień użyteczności i wydajności podczas pracy polonistów z tekstami i obrazami powoduje, iż niezbędne staje się opracowanie podstawowego instrumentarium pozwalającego studentom, zwłaszcza przyszłym nauczycielom języka polskiego, na swobodną i produktywną analizę rozmaitych źródeł kultury. Pomocne w tym względzie stają się więc takie dziedziny pozaliteraturoznawcze jak filozofia, medioznawstwo czy antropologia obrazu, stanowiące fundament teoretyczny zajęć.
Współczesny interpretator (a więc polonista, który uczy sztuki interpretacji) musi uwzględniać fakt, że w procesie interpretacji nie wszystko zależy od jego wiedzy i przygotowania, ale nade wszystko od jego samodzielności badawczej, oryginalności w zakresie komponowania wieloetapowego procesu rozumienia i percepcji tekstów kultury, a także od doboru materiału, które kształtują ich postrzeganie. Musi być zatem świadomy procesu czytania i doświadczania tekstu, a także budowania jednostkowego stylu odbioru. Z tych względów szczególnie dzisiaj rola polonisty (a szerzej humanisty) jawi się jako niezwykle odpowiedzialne przemierzanie kruchej sfery epistemologii, estetyki i etyki oraz dokonywanie wyborów i dryfowania w wielokodowej rzeczywistości. Przemiany w obszarze współczesnej humanistyki dają bowiem mocną podstawę do namysłu nad konstruowaniem własnej filozofii uczenia.